Składki na FP i FS po obniżce etatu w ramach COVID-19

Na podstawie przepisów specustawy w sprawie COVID-19 nasza firma od 1 sierpnia br. obniżyła pracownikom wymiar czasu pracy - z pełnego etatu na 4/5 etatu oraz odpowiednio wysokość wynagrodzenia. Niektórzy z nich wynagradzani do tej pory według minimalnej stawki, po obniżce etatu otrzymują wynagrodzenie niższe niż minimalna płaca. Czy powinniśmy opłacać za nich składki na FP i FS?

Obniżenie etatu oraz zmniejszenie wynagrodzenia może mieć wpływ na obowiązek opłacania za pracownika składek na FP i FS (lub brak tego obowiązku).

Składki na FP i FS pracodawca opłaca za pracownika od kwot stanowiących podstawę wymiaru składek emerytalno-rentowych (bez stosowania jej rocznego ograniczenia), wynoszących w przeliczeniu na okres miesiąca co najmniej minimalne wynagrodzenie za pracę. Przeliczenia podstawy na okres miesiąca dokonuje się m.in. w przypadku zatrudnienia pracownika w trakcie miesiąca, któremu ustalono wynagrodzenie na poziomie minimalnej płacy. Ustala się wówczas, jaka byłaby podstawa wymiaru składek emerytalno-rentowych, gdyby pracownik przepracował cały miesiąc. Przeliczenia takiego dokonuje się również w przypadku: pobierania przez część miesiąca wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy z tytułu choroby albo pobierania zasiłków z ubezpieczenia chorobowego i wypadkowego, korzystania przez część miesiąca z urlopu bezpłatnego, innych nieobecności w pracy powodujących zmniejszenie należnego przychodu za pracę. Jeżeli przychód stanowiący podstawę wymiaru składek społecznych w przeliczeniu na okres miesiąca wyniósłby co najmniej minimalne wynagrodzenie, wówczas składki na FP i FS należy opłacić.

W przypadku gdy na podstawie przepisów specustawy w sprawie COVID-19 pracownikowi pełnoetatowemu wynagradzanemu minimalną stawką pracodawca obniży wymiar czasu pracy o 20% oraz zmniejszy wynagrodzenie - zgodnie z obniżonym etatem - do kwoty 2.080 zł, wówczas nie powinien za taką osobę opłacać składek na FP i FS. Tak będzie oczywiście wtedy gdy umowa o pracę stanowi dla pracownika jedyne źródło przychodu. Konieczną przesłanką do zaistnienia obowiązku opłacania składek na FP i FS jest wysokość podstawy wymiaru składek emerytalno-rentowych na poziomie co najmniej minimalnego wynagrodzenia (tj. 2.600 zł w 2020 r.).

Gdyby jednak którykolwiek z pracowników oprócz zatrudnienia na etacie posiadał też inny tytuł do ubezpieczeń społecznych, np. wykonywał w innej firmie umowę zlecenia, ale nie na rzecz swojego pracodawcy, to o obowiązku opłacania za niego składek na FP i FS decydowałaby wysokość zsumowanego przychodu, od którego ma on naliczane do ZUS obowiązkowe składki emerytalno-rentowe. Jeśli byłby on co najmniej równy kwocie minimalnej płacy, to wtedy składki na te Fundusze byłyby należne zarówno z umowy o pracę, jak i ze zlecenia.

Składek na FP i FS nie opłaca się za osoby, które ukończyły 55 lat w przypadku kobiet i 60 lat w przypadku mężczyzn.