A A A

Biuletyn Informacyjny dla Służb Ekonomiczno - Finansowych nr 29 (928) z dnia 10.10.2016

Zasiłek chorobowy dla pracownika mającego ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

Pracownik po długotrwałej chorobie i nabyciu prawa do renty, wrócił do pracy na stanowisko zajmowane przed chorobą. Po 6 tygodniach przedłożył zaświadczenie lekarskie orzekające czasową niezdolność do pracy. Czy przysługuje mu prawo do zasiłku chorobowego? Jeżeli tak, to czy pobieranie tego zasiłku spowoduje zaprzestanie wypłaty renty?

W przepisach z zakresu ubezpieczeń społecznych nie ma regulacji powodujących ustanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, jeśli osoba pobierająca to świadczenie pozostaje w stosunku pracy. Świadczenie to może jedynie ulec zmniejszeniu lub zawieszeniu w razie uzyskiwania przez rencistę przychodów z umowy o pracę przekraczających limity określone w art. 104 ust. 7 i 8 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 887). Otrzymywany przez pracownika zasiłek chorobowy zalicza się do przychodów, o których mowa w ww. przepisie.

Jeśli chodzi o prawo do zasiłku chorobowego (ewentualnie najpierw wynagrodzenia za czas choroby, jeśli w br. pracownik nie wykorzystał przysługującego mu limitu 33 lub 14 dni) za okres niezdolności do pracy spowodowanej chorobą powstałą po nabyciu prawa do renty, to przysługuje ono pracownikowi w sytuacji, gdy spełni warunki do otwarcia nowego okresu zasiłkowego.

Okres zasiłkowy to czas niezdolności do pracy, za który przysługuje wynagrodzenie, a następnie zasiłek chorobowy. Jego maksymalna długość jest oznaczona w dniach i wynosi odpowiednio 182 dni lub 270 dni w razie niezdolności do pracy spowodowanej gruźlicą lub trwającej w czasie ciąży. Tak stanowi art. 8 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2016 poz. 372 ze zm.), dalej: ustawy zasiłkowej.

Do okresu zasiłkowego wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, za które przysługuje wynagrodzenie chorobowe i zasiłek chorobowy. Za nieprzerwaną niezdolność do pracy uważa się okresy niezdolności do pracy spowodowane tą samą chorobą lub różnymi chorobami, jeżeli nie występują między nimi przerwy.

W sytuacji, gdy przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej, a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni i została spowodowana tą samą chorobą, to okresy tych niezdolności (przed i po przerwie) wlicza się do jednego okresu zasiłkowego (art. 9 ustawy zasiłkowej). Wówczas na zwolnieniu lekarskim lekarz umieszcza kod literowy "A" (art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy zasiłkowej).

Wobec powyższego pracownik może nabyć prawo do zasiłku chorobowego (odpowiednio poprzedzonego wynagrodzeniem za czas choroby) w nowym okresie zasiłkowym, jeśli jego niezdolność do pracy z powodu choroby:

została spowodowana tym samym schorzeniem, a przerwa pomiędzy okresami niezdolności do pracy wyniesie więcej niż 60 dni (w czasie tej przerwy pracownik powinien być zdolny do pracy),
powstała po przerwie nieprzekraczającej 60 dni, ale jest spowodowana innym schorzeniem.

W razie ewentualnych wątpliwości dotyczących otwarcia nowego okresu zasiłkowego można zasięgnąć opinii ZUS w tej sprawie.

Jeżeli więc pracownik po wyczerpaniu pełnego okresu zasiłkowego i nabyciu prawa do renty odzyskał zdolność do pracy, a następnie zachorował ponownie po przepracowaniu 6 tygodni (czyli mniej niż 60 dni), to może nabyć prawo do świadczenia chorobowego tylko wówczas, gdy niezdolność do pracy została spowodowana innym schorzeniem. Jeśli przyczyną niezdolności do pracy jest ta sama choroba, po której otrzymał świadczenie rentowe, to nie ma on prawa do świadczeń z tego tytułu. W takim przypadku dni udokumentowanej niezdolności do pracy traktuje się jako dni usprawiedliwionej nieobecności w pracy bez prawa do świadczeń.